اربعین 92 و مراسم پیاده روی نجف تا کربلا هم گذشت و مردمی که به این سفر معنوی رفته بودند، دوباره به خانه ها و محل های زندگی شان برگشتند، مردمی که خود را از اقصی نقاط این جهان به کربلا رسانده بودند، تا در عظیم ترین تجمع انسانی جهان شرکت کنند و یاد اسرای دشت کربلا را زنده کنند و به امام حسین(ع) بگویند، اگرچه ما آن روز نبودیم تا شما را یاری کنیم، اما امروز با شماییم و در رکابتان هستیم.

 

در این میان نیز افرادی بودند که با آمدن زوار کربلا دلشان هوای یار کرد، آدمهایی که می خواستند اربعین در کنار امام حسین(ع) باشند، اما زندگی و دنیا و ترس پای آنها را زنجیر کرده بود. انگار برخی از واژه ها با امام حسین(ع) همراه است، انگار برخی از واژه ها در جمله ای تکراری در دل تاریخ تا به امروز باقی مانده است. انگار هنوز حب دنیا در دل خیلی ها مانده است.

افرادی در زمان خود حضرت بودند که همین پابست ها آن ها را از یاری رسانی به سرور شهیدان و پر کشیدن نگهداشت و امروز نیز همان عوامل دیگرانی را از همراهی با اربعینیان واداشت. و آن ها را از پیوستن به سیل خروشان میلیونی زوار ابا عبدالله مانع شد.

 

البته این حسرت ها همیشه بوده و انگار خواهد بود. بعد از جنگ نیز خیلی ها حسرت می خوردند، که چه شد که ما غفلت کردیم و از این فرصت بهره نبردیم و به صف عاشوراییان نپیوستیم و چرا ما از قافله شهدا جاماندیم و حسرت شهادت در دل هایمان ماند.

 

و باز هم حسرتی برای جامانده ها ماند، حسرتی از جنس با حسین(ع) بودن، حسرتی از جنس غم، حسرتی از جنس همراهی. حسرت از این بابت که ای کاش این اربعین را در کنار امام حسین(ع) می بودم و از وجود بابرکت آن امام همام بهره معنوی می بردم و باز هم حسرت، حسرت، حسرت، ....



قم فردا

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: